Ո'չ ճակատագրից պետք չէ դժգոհել

Ո'չ ճակատագրից պետք չէ դժգոհել:

Այն չի բողոքում, չի ըմբոստանում, անմնացորդ քոնն է, հլու հնազանդ ու անբաժան: Նա ոչինչ չի պահանջում քեզանից, անտարակույս, որքան էլ նեղացնես, դժգոհես, միևնույնն է այն քո լծակն է, որն ունի հենման կետ. այդ դու ես:

Բնականաբար, երբ հենման կետը պարարտ միջավայրում չի այն կարող է խաթարել լծակի համընթաց շարժումը ու պատահել անսպասելին:

Կրկին դժգոհել պետք չէ , դարձյալ մեղքը քո մեջ փնտրիր ու ելքը կգտնես, այլապես կքայլես ընդեմ ճակտագրի և բազում փորձությունների կենթարկվես:

Մեղավորությունն ու մեղքի զգացումը ամենամեծ պատժի ինքնազգացողություններն են, սրանք տարանջտում են սեփական եսը ու տալիս իրականության ճժգրիտ նկարագիրը:

Այսօր իրականությունը վերացական, աբստրակտ, տեսք է ստացել, նրա ընդհանրական հասկացությունը կորցրել է իր համակարգված ամբողջականությունը սուտն ու կեղծիքը իրենց բոլոր կողմերով ավելի համակարգված ու գերիշխող են....

"Չէ, դժգոհել պետք չէ, ամեն ոք իրեն է խաբում,- խորհում էր ներքին ձայնը, ունայնություն ունայնության'':

Բազմաբնույթ է մարդկային բնությունը, պատահում է, որ այն մոռանում է ճակատագրի հորդորը, մոռանում ամեն ինչ, բնության նման փոթորկում, ալեկոծում, շանթահարում, անձրևում, ավերում այն ամենը ինչ ստեղծել է մինչ այդ, առանց հետ նայելու, ամպագոռգոռ աղմուկից սթափվում ու կրկին բախվում ունայնության...