Գրաբարի շեշտադրությունը և շեշտից կախված հնչյունափոխությունը հիմնականում նույնն են, ինչ արդի գրական հայերենում։
շեշտը սովորաբար դրվում է վերջին վանկի ձայնավոի վրա, օինակ
հրամա՛ն, հրամանի՛ ,համանա՛ց, հրամայե՛լ
Կցական բարդությամբ կազմված մի քանի բառերում շեշտվում է նախավերջին վանկի ձայնավորը ,օրինակ՝ ո՛րրպես, նո՛յնպես, ա՛յսչափ,ո՛րչափ
Երբ բառերը վերջից նոր վանկ են ստանում, շեշտն անցնում է այդ վանկի վրա, շեշտադրված վերջին վանկի ի, ե, ու, է ձայնավորնեը, ոյ, եա, իւերկբարբառները
և եայ եռաբարբառը սովորաբար ենթարկվում են հնչյունափոխության։
Ի ձայնավոըը փակ վանկում շեշտից զրկվելով՝ դառնում է ը, որը չի գրվում՝ սիրտ– սրտի
խինդ–խնդալ
Բազմավանկ բառերի վերջի ի ձայյնավորը ո–ից առաջ դառնում է ւ, իսկ ա–ից
առաջ՝ ե, օրինակ՝
տարի–տարւոյ–տարեաւ
Ագաթանգեղայ Պատմութիւն Հայոց
Իղձք բաղձացեալք ցանկալեացն զկամս նաւելոցն ի նաւահանգիստն հասուցանել՝ խնդութիւն է խաղաղութեամբ. վասն զի ի մէջ ընդոստուցեալ ալեացն որ ընդդէմ դառնան, մրրկածին օդովքն ի մարտ պատրաստին, ընչաքաղցիցն և օգտածարաւեացն ժամ եղեալ բազմոց։
թարգմանություն
Ագաթանգեղոսի պատմության
Նավարկողնեի բուռն և բաղձալի իղձն է խաղաղությամբ հասնել նավահանգիստ։ Ահա թե ինչու՛ ընչաքաղց և օգտածարավ մարդիկ ընդոստ ալիքների վրա և մրրկածին օդին ընդդեմ մարտի են պատրաստվում. նրանց ի մի հավաքված բազմությունը։
Ու ձայնավորը փակ վանկում շեշտազրկվելով փոխվում է ը–ի, որը չի գրվում՝
հուր–հրոյշուրթն– շրթան
անասուն–անասնոյ
փակ վանկի ձայնավորը փոխվում է ի–ի, իսկ որոշ դեպքեում՝ ե–ի սէր–սիրել
պարտեզ–պարտիզպան
Ոյ երկբարբառը դաառնում է ու՝
լոյս–լուսոյ
ողջոյն–ողջունելիւ երկբարբառը ձայնավորից առաջ դառնում է ե՝
անկիւն–անկեան
մրջոյն–մրջեան
Եա երկբարբառը դառնում է ե՝
մատեան–մատենագիր
Բառավերջի եայ եռաբարբառը դառնում է է՝
պաշտոնեայ–պաշտոնէի
հրեայ–հրէական
